Κυριακή 9 Αυγούστου 2009
Ανθοχώρι Κοζάνης :
Εντάχθηκε το 1986 στο Δήμο Τσοτυλίου απο τις πρώτες κοινότητες που
είδε θετικά το θεσμό των συνενώσεων Δήμων και κοινοτήτων.
Το Ανθοχώρι βρίσκεται 4,5km νότια του Τσοτυλίου. Καταλαμβάνει 16τ.km, από αυτά τα 4,5τ.km είναι γη καλλιεργήσιμη και 4τ.km δάση γενικά η εδαφική περιοχή είναι πεδινή. Το χωριό συνορεύεται με τα χωριά Παρόχθιο(Σιγκόλι),Λουκόμι,Τσοτύλι,Ρόκαστρο,Φυτώκι της επαρχίας Βοίου και με τα χωριά του νομού Γρεβενών: Δασάκι,Κριθαράκια και Κλιματάκι.
Ως κοινότητα αναγνωρίστηκε με το Β.Δ της 19/12/1918,ΦΕΚ. Α'260/1918 όπου υπάγονταν και τα γειτονικά χωριά Παρόχθιο και Φυτώκι.Το παλαιό όνομα του χωριού είναι "Τσακνοχώρι" όπου με το Β.Δ τις 28/04/1954,ΦΕΚ.Α'91/1954 μετανομάστηκε σε Ανθοχώρι.
ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ
- υψόμετρο: 670 μ.
- μόνιμοι κάτοικοι: 50
Εντάχθηκε το 1986 στο Δήμο Τσοτυλίου απο τις πρώτες κοινότητες που
είδε θετικά το θεσμό των συνενώσεων Δήμων και κοινοτήτων.
Το Ανθοχώρι βρίσκεται 4,5km νότια του Τσοτυλίου. Καταλαμβάνει 16τ.km, από αυτά τα 4,5τ.km είναι γη καλλιεργήσιμη και 4τ.km δάση γενικά η εδαφική περιοχή είναι πεδινή. Το χωριό συνορεύεται με τα χωριά Παρόχθιο(Σιγκόλι),Λουκόμι,Τσοτύλι,Ρόκαστρο,Φυτώκι της επαρχίας Βοίου και με τα χωριά του νομού Γρεβενών: Δασάκι,Κριθαράκια και Κλιματάκι.
Ως κοινότητα αναγνωρίστηκε με το Β.Δ της 19/12/1918,ΦΕΚ. Α'260/1918 όπου υπάγονταν και τα γειτονικά χωριά Παρόχθιο και Φυτώκι.Το παλαιό όνομα του χωριού είναι "Τσακνοχώρι" όπου με το Β.Δ τις 28/04/1954,ΦΕΚ.Α'91/1954 μετανομάστηκε σε Ανθοχώρι.
ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ
- Το 1905 οι Τούρκοι έκαναν απογραφή του πληθυσμού, στο Ανθοχώρι κατοικούσαν 200 Έλληνες 200 μουσουλμάνοι σύνολο κατοίκων 400.
- Το 1912 κάτοικοι: 241.
- Το 1920 κάτοικοι: 254.
- Το 1928 κάτοικοι: 392.
- Το 1940 κάτοικοι: 358.
- Το 1951 κάτοικοι: 375.
- Το 1961 κάτοικοι 162.
- Το 1971 κάτοικοι 232.
- Το 1981 κάτοικοι 212.
- Το 1991 κάτοικοι 112.
- Το 2009 κάτοικοι 50.
Οι παλαιότερη γραπτή μαρτυρία που έχουμε σήμερα για το Ανθοχώρι (Τσακνοχώρι) για το πότε ιδρύθηκε το χωριό γίνεται αναφορά στο μοναστήρι της Ζάβορδας,όπου Τσακνοχωρήτες έχουν αφιερώσει 7 βαφτιστηκά ονόματα για αιώνειο μνημόσυνο το έτος 1692.
Όσο αναφορά απο που πήρε την ονομασία Τσακνοχώρι υπάρχουν 2 γνώμες. 1η: από τους Τσάκωνες της Λακωνίας, 2η: από τα πολλά τσάκνα (φρύγανα) λόγο των πολλών θαμνώδων δασών.
Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ
Βρίσκεστε στον νέο μας ηλεκτρονικό ιστολόγιο του οποίου στόχος είναι η πληροφόρηση των πολλών μας φίλων.Εδώ θα βρείτε αρκετο υλικό (φωτογραφίες,video) σχετικά με το όμορφο Ανθοχώρι.
Aνθοχώρι
Κατάθεση στεφάνου μνημείο πεσώντων Εθνικής Αντίστασης Ιούλιος 1991
Ιερός ναός Αγίου Πνεύματος
Πέτρινο γεφύρι Ανθοχωρίου 17ος αιώνας
Ιερός ναός Αγίου Πνεύματος
Τσέρος(βελανιδιά) ιερός ναός Αγίου Νικολάου
Αρχαία ευρήματα 3ος-4ος αιώνας θέση Βιλίκα
Πέτρινο γεφύρι Ανθοχωρίου 17ος αιώνας
Το Ανθοχώρι είναι ένας απλός αγροτικός οικισμός στο Δήμο Τσοτυλίου. Αν και κάθε τόπος έχεις τις ιδιαιτερότητές του, τίποτα δε φαίνεται -εκ πρώτης όψεως- να κάνει το συγκεκριμένο οικισμό να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους της ηπειρωτικής Ελλάδας. Τίποτα, εκτός από το μεγάλο εξάτοξο παλιό γεφύρι του.Το γεφύρι του Ανθοχωρίου, είναι ένα πετρόκτιστο αριστούργημα, το μεγαλύτερο και ίσως το ομορφότερο γεφύρι του Βοϊου. Ορθώνεται πάνω από τον ποταμό Πραμόριτσα, σε ύψος 9,10 μέτρα και έχει μήκος 49 μέτρα. Οι δομικοί του λίθοι είναι από ψαμμίτη, ένα ευκατέργαστο πέτρωμα, συνηθισμένο στο Βόιο. Χτίστηκε για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των ποιμένων της Πίνδου που μετέφεραν τα κοπάδια τους από τη Βόρεια Πίνδο στη Θεσσαλία. Χρησιμοποιούνταν επίσης και από τα καραβάνια των χωριών των Γρεβενών, τα οποία κουβαλούσαν εμπορεύματα στην αγορά του Τσοτυλίου.Μια ιστορία το θέλει να κτίστηκε με τη χορηγία κάποιου μεγαλοκτηνοτρόφου από την Πίνδο.
Όταν αυτός προσπάθησε να διαβεί με το κοπάδι και την οικογένειά του τον ποταμό, μια απότομη και ορμητική ροή έπνιξε τη μονάκριβη κόρη του. Ο τραγικός πατέρας το θεώρησε σημάδι του Θεού, που ήθελε να τον τιμωρήσει για την πλεονεξία του. Τη νύχτα είδε στον ύπνο του έναν άγγελο με κάπα και αγκλίτσα, ο οποίος τον πρόσταξε να χτίσει ένα γεφύρι στο σημείο που πνίγηκε η κόρη του.Δεν είναι σίγουρο το πόσο αυτή η ιστορία ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Το σίγουρο είναι ότι το γεφύρι αποτελεί απτή απόδειξη ότι η εποχή ακμής του μεταβυζαντινού Βοϊου υπήρξε στα αλήθεια, πριν επέλθει η καταστροφή του από τα Οθωμανικά στρατεύματα κατά την επανάσταση του Ορλώφ.Το γεφύρι κτίστηκε πριν το 1770, όταν ο πληθυσμός του Βοϊου ήταν πολλαπλάσιος του σημερινού. Ήταν η εποχή της ακμάζουσας μετακινούμενης κτηνοτροφίας, των κιρατζίδων, και των φημισμένων μαστόρων και των λιθοξόων της Κόνιτσας και των Ζουπανίων. Τότε οι ορεινοί οικισμοί έσφυζαν από ζωή, οι Δυτικομακεδόνες έμποροι με παροικίες σε όλη την Κεντρική Ευρώπη πηγαινόφερναν εμπορεύματα σε Ελλάδα και Δούναβη, και οι χιλιοτραγουδισμένοι κλέφτες παραμόνευαν κοντά στα γεφύρια. Ήταν η εποχή που τα νέα τα μάθαινε κάποιος στο νερόμυλο, τότε που γύρω από το Ανθοχώρι υπήρχαν κατάμεστα χάνια, πεταλωτήρια και σαμαράδικα.
Οι Οθωμανοί εγκατέλειπαν τη φεουδαρχία, ενθάρρυναν το εμπόριο και τις συγκοινωνίες χρηματοδοτώντας υποδομές. Οι Χριστιανοί το εκμεταλλεύθηκαν, πλούτισαν, μορφώθηκαν, συνειδητοποιήθηκαν και επαναστάτησαν το 1770. Το Βόιο καταστράφηκε, οι περισσότεροι κάτοικοι σκόρπισαν στη Δυτική Μακεδονία, ήρθε νέο αίμα από την Ήπειρο, ρίζωσε, ορθοπόδησε, έκτισε νέα, αλλιώτικα κτίρια, ελευθερώθηκε.Από το γεφύρι πέρασε κι ο στρατός για να γράψει ένα έπος το ’40 και μια τραγική σελίδα ιστορίας στον εμφύλιο.Μετά οι καιροί άλλαξαν. Τα μουλάρια έγιναν τρένα, τα καλντερίμια Εγνατίες, και οι μύλοι ηλεκτρικοί. Από το γεφύρι δεν περνούσαν πλέον κοπάδια, αλλά αγροτικά φορτηγάκια όταν το νερό του Πραμόριτσα φούσκωνε. Η πέτρα αντικαταστάθηκε με το τσιμέντο, νέες γέφυρες κτίστηκαν και η τέχνη των πετρογέφυρων χάθηκε. Οι κτηνοτρόφοι του Βοίου έφυγαν κι έγιναν εργάτες κι επαγγελματίες στα αστικά κέντρα.Ο τόπος ερήμωσε κι ο χρόνος σταμάτησε στο παρελθόν. Τίποτε δεν έμεινε να θυμίζει την προ του 1770 εποχή και τους ανθρώπους της, εκτός από κάποιους ναούς και μερικά γεφύρια, όπως αυτό του Ανθοχωρίου.Αυτός όμως δεν είναι και ο ρόλος των μνημείων ;Να κρατούν τη μνήμη ζωντανή.
Όταν αυτός προσπάθησε να διαβεί με το κοπάδι και την οικογένειά του τον ποταμό, μια απότομη και ορμητική ροή έπνιξε τη μονάκριβη κόρη του. Ο τραγικός πατέρας το θεώρησε σημάδι του Θεού, που ήθελε να τον τιμωρήσει για την πλεονεξία του. Τη νύχτα είδε στον ύπνο του έναν άγγελο με κάπα και αγκλίτσα, ο οποίος τον πρόσταξε να χτίσει ένα γεφύρι στο σημείο που πνίγηκε η κόρη του.Δεν είναι σίγουρο το πόσο αυτή η ιστορία ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Το σίγουρο είναι ότι το γεφύρι αποτελεί απτή απόδειξη ότι η εποχή ακμής του μεταβυζαντινού Βοϊου υπήρξε στα αλήθεια, πριν επέλθει η καταστροφή του από τα Οθωμανικά στρατεύματα κατά την επανάσταση του Ορλώφ.Το γεφύρι κτίστηκε πριν το 1770, όταν ο πληθυσμός του Βοϊου ήταν πολλαπλάσιος του σημερινού. Ήταν η εποχή της ακμάζουσας μετακινούμενης κτηνοτροφίας, των κιρατζίδων, και των φημισμένων μαστόρων και των λιθοξόων της Κόνιτσας και των Ζουπανίων. Τότε οι ορεινοί οικισμοί έσφυζαν από ζωή, οι Δυτικομακεδόνες έμποροι με παροικίες σε όλη την Κεντρική Ευρώπη πηγαινόφερναν εμπορεύματα σε Ελλάδα και Δούναβη, και οι χιλιοτραγουδισμένοι κλέφτες παραμόνευαν κοντά στα γεφύρια. Ήταν η εποχή που τα νέα τα μάθαινε κάποιος στο νερόμυλο, τότε που γύρω από το Ανθοχώρι υπήρχαν κατάμεστα χάνια, πεταλωτήρια και σαμαράδικα.
Οι Οθωμανοί εγκατέλειπαν τη φεουδαρχία, ενθάρρυναν το εμπόριο και τις συγκοινωνίες χρηματοδοτώντας υποδομές. Οι Χριστιανοί το εκμεταλλεύθηκαν, πλούτισαν, μορφώθηκαν, συνειδητοποιήθηκαν και επαναστάτησαν το 1770. Το Βόιο καταστράφηκε, οι περισσότεροι κάτοικοι σκόρπισαν στη Δυτική Μακεδονία, ήρθε νέο αίμα από την Ήπειρο, ρίζωσε, ορθοπόδησε, έκτισε νέα, αλλιώτικα κτίρια, ελευθερώθηκε.Από το γεφύρι πέρασε κι ο στρατός για να γράψει ένα έπος το ’40 και μια τραγική σελίδα ιστορίας στον εμφύλιο.Μετά οι καιροί άλλαξαν. Τα μουλάρια έγιναν τρένα, τα καλντερίμια Εγνατίες, και οι μύλοι ηλεκτρικοί. Από το γεφύρι δεν περνούσαν πλέον κοπάδια, αλλά αγροτικά φορτηγάκια όταν το νερό του Πραμόριτσα φούσκωνε. Η πέτρα αντικαταστάθηκε με το τσιμέντο, νέες γέφυρες κτίστηκαν και η τέχνη των πετρογέφυρων χάθηκε. Οι κτηνοτρόφοι του Βοίου έφυγαν κι έγιναν εργάτες κι επαγγελματίες στα αστικά κέντρα.Ο τόπος ερήμωσε κι ο χρόνος σταμάτησε στο παρελθόν. Τίποτε δεν έμεινε να θυμίζει την προ του 1770 εποχή και τους ανθρώπους της, εκτός από κάποιους ναούς και μερικά γεφύρια, όπως αυτό του Ανθοχωρίου.Αυτός όμως δεν είναι και ο ρόλος των μνημείων ;Να κρατούν τη μνήμη ζωντανή.
Ένα video σχετικά με το γεφύρι Ανθοχωρίου μπορείτε να δείτε και στο youtube ακολουθώντας το παρακάτω link-> http://www.youtube.com/watch?v=QqxsraEKe3Q
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
